Pagina's

zondag 30 december 2012

Mandy's Memories 3



Naar Zee


De hele dag was ik alleen. Het vrouwtje was al vroeg naar haar werk
gegaan. Zonde hoor, het was heel warm weer en ik had best zin om in
de tuin te gaan zitten samen met poes Alma. Zij komt ook altijd heel
vroeg haar mandje uit. Poes Tia niet, die hoor je de hele nacht
spoken. Tegen de ochtend nadat ze haar eten geserveerd heeft
gekregen gaat ze slapen. Dan zie je haar de hele dag niet meer. Het
is een zeer gereserveerd beest.
Poes Alma is heel anders, die is pittig, wel al op leeftijd, maar goed
bij de tijd. Ze loopt een beetje raar en haar kop staat ook scheef
maar dat komt om dat zij ziek is geweest. Desondanks kan je goed
met haar spelen. Als je heerlijk in de vroege ochtend zon zit, hoor je
de vogels heel mooi fluiten, je voelt je dan zo warm en gelukkig
worden van binnen.
Onze buurvrouw is ook altijd vroeg wakker. Meestal is ze dan ook in
de tuin met haar hondje (kim). Altijd komt ze mij even goedemorgen
gedag zeggen, mocht ze het vergeten dan roep ik haar. De dag ging
voorbij met doezelen en slapen, wat kan je anders doen met die
warmte. Gelukkig is morgen het vrouwtje niet naar haar werk, dan
kunnen wij weer van die heerlijke ochtend rust genieten.
Drie uur was het. Hoera! De sleutel in het slot. Ze is weer thuis.
Meten even naar buiten," Niet zo ver hoor" zei het vrouwtje want
het is veel te heet en het is niet goed om lang in die erge warmte te
lopen. Even mopperende ik, de hele dag binnen en nu ook nog een klein
stukje, maar toen ik buiten kwam begreep ik wat ze bedoelde. Niet
te harde zo heet. M'n tong hing op de stoep al uit m'n bek van de
warmte, zo heet was het.
Vlug dan maar. Thuis gekomen, heerlijk in de tuin gezeten, thee
gedronken met een koekje (ik heb eigen koekjes).
Het was vijf uur toen de brievenbus klepperde. Het was Maud het
buurmeisje." Gaan jullie mee naar het strand" schreeuwde zij door de

brievenbus. " Dat is oké" zei het vrouwtje, wanneer gaan jullie weg?
Nu meteen, pappa komt eraan. "Goed we komen" riep ze terug.
Wauw! Naar het strand, dacht ik. Is dat niet dat grote water met
een heleboel zand? Vroeg ik mij af. Op m'n wenken werd ik bediend
en kreeg meteen antwoord. "Leuk hé mandy", kan je het je nog
herinneren. We zijn ook nog naar het strand geweest met hond Kees.
Heb ik het toch goed onthouden wat strand en zee was. De buurman
was inmiddels gearriveerd. Even zijn kantoor kloffie uit, korte broek
aan en weg. Eten deden we onderweg, in de Mac Drive. Niet dat er
iets voor mij bij zal zijn. Honden mogen namelijk de BIG MAC en
hamburger bij Mac Donald niet hebben. tAaar er zal beslist wel iets
stiekem in mijn bek worden gestopt door Yanhte en Maud. We gaan
dit opeten in de auto. Na een aantal kilometers te hebben gereden,
was daar Mac Donald.
Wie moet wat! De bestelling werd opgegeven door een zwart gat met
een gaasje er voor waar een stem uit kan. We moesten even door
rijden betalen bij het ene gat en uit een ander gat uit de muur kwam
het eten. Burgers, patat, melk en ander soort eten wat ik niet ken. I k
het goed gedacht, even later een patatje van de buurman, stukje
vlees van de buurvrouw en van de kinderen kreeg ik ook patatten.
Lekker hoor! Nog weer even verder rijden, en ja hoor we waren bij de
zee.
Met alle goede wil van de wereld zag ik de zee nog niet. Nog even een
stukje lopen mandy en dan zie je de zee vanzelf, en ja hoor daar was
het water. En een heleboel zand ervoor.
Het is wel overweldigend hoor zoveel zand. Eerst moest ik het even
rustig in mij opnemen. De kinderen deden hun schoen uit en renden
meteen het water in. Rustig hoor mandy je hoeft niet meteen de zee
in te rennen zei het vrouwtje. Kijk eest maar even de kat uit de
boom. Die uitdrukking begreep ik niet, maar ik kan het altijd later
vragen wat dat betekent. Na wat heen en weer gedrenteld te hebben,
keek het vrouwtje me vragend aan, ga je mee?

Een twee drie daar gingen we. Niet zo erg ver in zee want ik wil nog
wel steeds grond onder mijn pootjes voelen. Honden kunnen altijd
zwemmen zonder dat ze les hebben gehad. Het was heerlijk, na zo' n
warme dag met je pootje in het water. Jammer dat we niet
dichterbij woonden dan konden we elke dag.
Er waren heel veel honden. Ook hele grote. Angstig bleef ik kijken
waar ze speelde. Dat zijn bloedhonden hoorde ik het vrouwtje zeggen
tegen de buurvrouw. Nou we moeten maar even uit de buurt blijven.
Er kon niets met mij gebeuren want er waren veel vertrouwde mensen
om mij heen. Maar toch ik vertrouwde het niet. Waarschijnlijk
hadden die grote honden gezien dat ik bang voor hen was. Ze rende
plotseling op mij af. Gillend van ellende riep ik om hulp. Meteen kwam
de buurvrouw en het bazinnetje van die grote honden aan rennen om
mij te helpen. Ze hielden niet meteen op hoor! Met veel geraas en
getier zijn ze opgehouden met vechten. Kapot was ik van de schrik.
I n de armen van de buurvrouw ben ik naar de handdoek gegaan waar
de buurman opzat. Het vrouwtje is nodig heel boos geworden op die
baas van die honden, het is toch geen manier als je niet te
vertrouwen bent om dan zomaar los te lopen op het strand of waar
dan ook!
In een schok toestand ben ik op de handdoek blijven zitten dicht
tegen de buurman aan geklemd. ^Aaar ik zat onder het zand en was
drijfnat, vreselijk gevoel was dat. Hij vond zo'n natte hond die in
paniek was helemaal niet prettig. I k raakte toen helemaal in de war.
Wat was dat nou? Troost zoekt bij een sterke man die voor mij op
kan komen en mij kan verdedigen! Omdat ik zo vies was moet hij me
niet? Door die ervaring ging ik helemaal bibberen. Huilen kon ik al
niet meer van de schrik. En nu dit ook nog! Radeloos van verdriet en
angst ben ik getroost door heet vrouwtje en de buurvrouw. Het was
wel duidelijk dat vrouwen meer verstand hebben van een dier in nood
als een man. Ondertussen kwam de baas van die grote hinden zijn
excuus aanbieden. Daar het ik wat aan, hij het beter op zijn honden
moeten letten. Langzaam verdween het bibberen, ik probeerde nog
Q

even bij de buurman te gaan zitten, maar het was geen succes. Die
grote honden gingen gauw weg. De ergste angst was verdwenen. I k
hoorde het vrouwtje zeggen, mandy moet straks toch nog even de
zee in. Waarom, dacht ik. Anders zou ik bang blijven. Gelijk hadden
ze wat die kans zit er dik in.
Tweemaal ben ik nog de zee in geweest. Toen ik met mijn pootje in de
zee stond voelde je zo de angst uit mijn lijf glijden. Vrouwtje het
gelijk, meteen weer de zee in. Steeds kwam ik er natuurlijk erg nat
en zanderig uit. Aldoor ben ik naar de buurman toe gegaan, en heeft
hem lekker ut zitten daggen. Veel zand in zijn schoenen, graven met
mijn voorpoten, lekker over zijn hoofd heen. Net goed. Ik moest toch
ergens heen met het zand, het hij mij maar moeten helpen! Zijn
gezicht stond op onweer. Eigenschuld!
De kinderen vermaakten zich uitstekend. Heel veel kuilen graven in
het zand, emmertjes water halen uit de zee. Vrouwtje heeft heerlijk
liggen rollen in het zand heen en terug ze werd er duizelig van, Maud
hielp haar om en om te rollen. Met haar kleine armpjes duwde ze in
vollekracht vooruit. Geinig hoor. Het werd tijd om naar huis te gaan.
Vol van indrukken, emoties gingen we huiswaarts. Mijn haren zaten
vol met zand en waren vies geworden van het zeewater. Zoutwater is
niet goed voor je haren, morgen maar goed onder de douche, zei het
vrouwtje. Nu dat zien we morgen wel weer. Nu slapen.



zaterdag 29 december 2012

Mandy's Memories-2



Visite

I k wil me eerst even voorstellen ik ben Spike Pie.  Er gebeuren dingen in mijn leven die ik graag met iedereen zou willen delen. Zo ook vandaag. Het was een feest want mijn baas was weer thuis.

Altijd gaat hij elke ochtend naar zijn werk, maar deze week heeft hij vrij. Het gejacht en gehaast is er niet zo bij, het is zo van "relax man". De kinderen moeten wel naar school, komen thuis tussen de middag, dat is het gewone patroon van alle dag. Maar tot mijn schrik werd er een heleboel lawaai gemaakt. "Wat nou weer" dacht ik. De eettafel ging uit elkaar, poten er af, tafelblad er af, en alles tegen de muur gezet. Ik keek eens naar de tafel en had medelijden met dat ding, "je zal maar poten hebben en die worden er zo maar afgehaald". Ik keek stiekem naar mijn eigen onderdanen, keek naar de tafel, keek weer naar mijn eigen poten en zag tot mijn grote geluk dat in mijn poten geen schroeven zaten, "Gelukkig" dit kan niet bij honden. "De tafel wordt omgeruild" hoorde ik tussen de bedrijven door zeggen. Gelukkig maar want anders kunnen mijn vier bazen niet eten. Voor mij is dat geen probleem, ik eet uit een bak op de grond. Wel keek ik in het rond naar de ruimte die er was gekomen.

Dit was wel machtig. Dit werd zeker hartstikke leuk toen er gebeld werd, en mijn grote vriendin kwam binnen. Ze komt niet vaak, maar als ze komt is het dolle pret. Ze is kleiner dan ik, wit en zwarte kraal oogjes, en kan er heel lief maar ook heel bijdehand door kijken. Als ze binnen komt staat het hele huis op zijn kop. Druk dat ze is, je houdt het niet voor mogelijk. Maar vreselijk vriendelijk en een hele spontane uitstraling. Dat vind ik zo tof aan haar. Zelf ben ik wat ingetogen en afstandelijk.

Laat niet zo gauw blijken of ik iets of iemand nou leuk vind of niet, ik kijk eerst even de kat uit de boom. Misschien komt het omdat het een vrouwtje is. Ik zal er toch eens met mijn baas over praten, dat is in huis de enige mensen man, hij zal mij beslist wel raad kunnen geven.

Door de ruimte die er was gekomen in de kamer, dacht ik "lekker rollen bollen". Dit was een verkeerde inschatting van mij. Spelen en dol doen, dat wel. Maar wel zo dicht mogelijk bij haar vrouwtje. Ze is razend vlug, steeds pikte ze de bal van mij af. Als ik de bal een keer had, was ze razend jaloers, ze dolde dan zo, dat ik de bal zo vlug mogelijk losliet. Ze was me in het begin de baas dat geef ik ronduit toe. Dat stoorde me. Maar ergens in mijn hart vond ik het leuk. Iedereen ging boodschappen doen, de tafel werd geruild, er werd eten gehaald, en er moesten een kinderen naar school. Nou daar zat ik dan met haar. Het was toen helemaal geen bijdehand beest meer, janken de hele tij d om haar vrouwtje. Zo’n grote mond, maar niet zonder haar baasje kunnen, is eigenlijk heel slap. Spoedig kwam alles terug van weg geweest. De rollen waren daarna omgedraaid, toen was ik de baas. Dat geeft een grote kik. Ze ging weer weg, jammer. Ik weet nu al dat ik rest van de week, haar zal missen. Zou ik een beetje verliefd zijn? Maar het slijt naar mate de tijd voortgaat. Dat weet ik van de andere keren dat ze er was. Steeds komt ze weer even en gaat weer weg. Steeds weer dat zelfde gevoel. Steeds gaat het over, dat zal nu ook wel weer het geval zijn.

Als ik vannacht ga slapen ga ik nog een keer van haar dromen. En morgen weer een nieuwe dag.

woensdag 26 december 2012

http://tinekemons.blogspot.nl/ Video tutorials

Mandy 's memories-1


BALLEN

De hele dag moest ik ballen. Op een ochtend gingen we vroeg weg om familie van mijn vrouwtje op te halen. (Nicht Agnes en kinderen) "Niet verkeerd" dacht ik, een beetje afleiding konden we allebei wel gebruiken. We kwamen er aan 'He' dacht ik "hier ben ik ooit eens geweest, het waren toen leuke kinderen als die vandaag ook meegaan, zit ik goed". Ik kon het huis (ofschoon ik er maar een keer was geweest) meteen vinden. Gelukkig, ze gingen ook mee. Achter in de auto zaten we gezellig niet z'n drieën. Daar ik geen zit vlees heb, ben ik maar tussen de voor en achter bank heen en weer gelopen. We waren vlug weer bij mijn eigen huis. Eerst koffie met koek. Toen begon het, mag ik met de hond spelen?' Vroegen ze aan mijn vrouwtje. "Natuurlijk" zei ze. De ballen werden opgezocht. Die lagen her en der door het huis, want erg opruimmerig ben ik niet. Mooi weer was het, dus de tuin in. Ik was gewend dat de bal wordt gegooid en dan moest ik erachteraan. Dat spelletje werd maar even gespeeld. Ander Spelletje. Ik ben niet te beroerd om iets anders te leren, maar het werd toen wat pesterig. Net doen of de bal word gegooid, lachen als ik dan wegliep om de bal te zoeken. 'Mispoes' riepen ze met z'n allen.

Stomme kinderen' dacht ik. "Poes", weten ze dan niet eens het verschil tussen een hond en een poes? . Ach, om de lieve vrede te bewaren ben ik maar door gegaan, het vrouwtje gaf mij af en toe een knipoog, met andere woorden, doe maar want het is toch maar voor een paar uur dan gaan ze weer weg. De buur kinderen kwamen gelukkig, (Yanhte en Maud) die kennen mij goed, weten precies wat ik wil spelen en hoe. Maar onder invloed van deze andere kinderen, ging het mis. Het is mij wel meer opgevallen, dat als er anderen bij zijn, dat het dan ineens anders moet. Zeker om zich groot te houden, of zich niet te willen kennen. Hebben honden dat nou ook onder elkaar? Het is mij nog nooit opgevallen.

"Lummelen" dat is een leuk spelletje, riepen ze in koor. "Ha, Mandy is de lummel" Vooruit maar dacht ik. Van het ene kind naar het andere kind rennen, mijn kleine pootjes konden het haast niet meer aan. "Eerst even wat drinken" riepen ze en dan gaan we weer verder. Gelukkig, want wat water kon geen kwaad. Het grootste euvel van mij is dat ik geen nee kan zeggen. Steeds als ze weer wilde ballen dan ging ik weer. Misschien is een assertiviteitscursus iets voor mij in de toekomst. Maar van andere honden op straat die ik tegen kom, hoor ik dat als je zo' n cursus hebt gedaan, kan je wel nee zeggen en van je af bijten, maar dan zeggen de mensen op straat die hond is vals, ik weet niet of dat nou de goede weg is. Het geluk was voor mij dat mijn vrouwtje een goed idee kreeg. De kinderen laten knutselen! Anderhalf tot twee uur zijn ze met elkaar bezig geweest. Even bijkomen. Weetje, nu kon ik even terug pesten, als ze wat ze lieten vallen ging ik jatten, als ze het weer wilden pakken moesten ze mij mar achterna komen. Of ik maakte het kapot. Net goed!

De kinderen hun vader (neef Piet) kwam na z' n werk ook nog. Er werd eten gekookt, maar ik kon een hap door mijn keel krijgen. Het is stom van mij hoor, eigenlijk wil ik overal bij zijn. Wil alles weten en oren, dat maakt je zo nerveus. Ik wou dat ik zo was als de poezen, die gingen rustig eten. Maar misschien als ik wat ouder ben leer ik dat ook nog.

Na het eten: ja hoor, ballen. Vooruit dan maar weer, heen en weer rennen, mijn pootjes werden hoe langen hoe korter, ook werd mijn tempo iets trager. Yanhte, had een idee, een ijsje halen bij haar moeder thuis. Gelukkig alles ging naar het hoekhuis. Heerlijk tot rust komen op schoot bij neef Piet. Deze man moest ook tot rust komen want hij het de hele dag hard gewerkt, dat kwam dus goed uit. De rust was over toen alle kinderen weer binnen kwamen, met wilde verhalen van klein poezen van de buren. Hierna gin g iedereen vlug weg, wat een dag. Op schoot van het vrouwtje ben ik in slaap gevallen. In mijn dromen, ik bleef maar ballen. Gelukkig is het geen nachtmerrie geworden.

 

maandag 24 december 2012

The Story teller


Vanmorgen ging ik met Kyra zoals altijd even weg. Gewoon weer de route als voorheen, De rommel van de gerenoveerde muren waren weg, je kon dus gewoon weer lopen. Tenminste dat dacht ik. Het pad was prima, Kyra was weer helemaal gelukkig, kon alles weer gaan doen in de struiken. Ze wilde toch even verder en daar het lijntje niet lang genoeg is en ze niet los mag vanwege de dreigende vuurwerk knallen, deed ik een stap naast het pad. Geen rekening gehouden dat het veel had geregend en zoals het weerbericht vertelde vannacht 30MM, stapte ik rustig in de aarde.

Dat had ik echt niet moeten doen, mijn been zakte zo vlug weg dat ik tot mijn lies in de modder kwam te zitten, mijn schoen voelde ik langzaam van mijn voet glijden. Dat was niet leuk, want schoenen zijn duur, dus ik heb veel moeite gedaan om hem aan mijn voet te houden met het gevolg dat ik verder weg zakte. Mijn been wil niet meer helemaal goed functioneren, dus kracht om me op te hijsen had ik niet. Goede raad was duur, geprobeerd mijn andere been erbij te trekken, maar helaas, ook die zakte erin. Ik heb geprobeerd me helmaal om te rollen, maar lukken deed dat niet, want toen lag ik er helemaal in op mijn buik.

Ondertussen was Kyra zo bijdehand om er bij te komen staan, ook die zag ik langzaam zakken tot dat ze halverwege in de modderzat, maar die was eruit met een ruk aan het touwtje.

Ik zag een klein takje hangen en hoopte dat ik me daar aan kon optrekken, maar helaas, het takje was te dun.

Wat nu, mijn op opgehesen en op handen en voeten naar het asfalt geblubberd. Daar aangekomen even gekeken waar iets was waar ik me goed aan op kon hijsen, maar helaas, geen dikke boom. Ik heb me verder het pad af begeven als dat ik op bedevaart was op mijn handen en knieën. Aan het einde van het pad, was de boom, na nog even gecontroleerd te hebben of de grond wel goed was, heb ik met opgehesen, een blik naar beneden geworpen wat het resultaat was van dit modderbad.

Gelukkig kwam ik geen bewoners tegen, en kon sluipend de lift in, maar een spoor liet ik wel na.

De wasmachine heeft veel werk gehad, de badcel een extra sop buurt, nadat ook Kyra was schoongespoeld.

Als troost was er koffie, en later de spierpijn.

Maar  ik heb een hele gezellige ochtend gehad.