Kyra verteld

Mijn belevenissen tussen Kerst en Nieuwjaar waren niet voor de poes. Even voor de kerst kwam ik thuis met mijn vrouwtje van het dagelijkse middagrondje, ha, dacht ik, gelukkig daar is de buurvrouw, die stond vrolijk kaartjes in de brievenbus te doen bij andere buren.

Nog een buurvrouw die ik niet ken, maar die was heel lief, gaf me een aai. Ook die deed kaartje in de bus en ging kijken naar andere kaartjes. O ja, hoorde ik het vrouwtje zeggen, ik ga ook eens kijken welke vrolijke groet ik in mijn bus heb gekregen. OOOOOOOOOOOOO, hoorde ik haar roepen en ik keek al blij op, want dat was leuk. Moeten jullie nu eens horen, riep ze, wat een fantastische wens. Die ga ik met iedereen delen en zet hem op het bord. Wat staat er dan riepen de andere buren, nou lees maar. De buurvrouw van beneden kwam ook uit de lift, kijk nou eens riep het vrouwtje, welke wens ik heb gekregen. Ze keken verbaasd naar de tekst, ik merkte dat die niet in de haak was, maar begrijpen doe ik al die dingen niet, maar je voelt dat het niet tof is. De kaart ging op het bord tussen al die anderen. Want het was tenslotte een kerst kaart zei het vrouwtje.

Maar mijn vrouwtje kan wel blij doen en veel lachen, want chagrijnig is ze nooit, een kut wijf ook niet, en onbetrouwbaar helemaal niet. Ze is recht door, streng doch rechtvaardig. Niet altijd leuk, maar ik weet wat ik aan haar heb, kan altijd op haar steunen. Dat komt natuurlijk omdat ik dat ook ben, Ze zegt wel eens, honden zijn altijd eerlijk, als ze mensen niet vertrouwen, gaan ze nooit naar hun toe of hun baas moet zeggen doe het maar, dan ga ik wel, maar niet enthousiast.

Maar de kaart aan het bord, had een staartje. Er werd even later gebeld en daar stond iemand met die kaart aan de deur in haar handen, ik hoorde alles van af de bank want de wandeling hadden mijn poten goed moe gemaakt. Nee hoorde ik mijn vrouwtje zeggen hang maar weer terug, ik weet ervan. Toen we in de avond weer weg gingen hing hij er zij het vrouwtje.

Maar ja toen ik de volgende ochtend weer ging plassen,  hoorde ik , dat de kaart weg was. Ik keek eens naar boven naar het vrouwtje of ze boos werd, maar nee hoor, kom maar zei ze, hij komt wel weer boven water en als dat niet zo is, dan horen we wel waar hij is gebleven.

Blij ging ik naar het veldje toe om lekker alles te doen, kwam mijn vriendjes nog tegen even gespeeld, zo dat was weer tof voor vandaag. Bij de flat zag ik mijn grote vriend lopen, wau, das leuk, blij ging ik naar hem toe, aaien en effe gek doen. Ik hoorde het vrouwtje vragen weet jij waar de kaart is, ja hoor, die heeft onze Abdoel er van afgehaald zei hij, hij vond dat niet zo leuk. Mooi hoor, dan weet ik het zei het vrouwtje. In de lift zei het vrouwtje tegen mij, als je Abdoel ziet moet je me waarschuwen, dan kan ik vragen wat hij met de kaart heeft gedaan. Ik heb die vraag natuurlijk in mijn honden-koppie opgeslagen, want honden onthouden erg veel.

De mensen in de flat waren toch wel verontrust over wat er op die kaart had gestaan, het was schijnbaar niet leuk, je voelt dat, ik wist eigenlijk ook niet welke mensen ik spontaan moest begroten, nou ja gewoon doen hoorde ik het vrouwtje zeggen tegen de buurvrouw. Nou die raad volgde ik toen ook maar op.

De kerstdagen waren hartstikke leuk, uit logeren geweest en lekker verwend.

Toen weer thuis begonnen de knallen op straat, ik vind dat helemaal niet leuk.

Maar het knalde ook in de flat, geen vuurwerk maar de mensen. Gelukkig of jammer zijn mijn honden oren beter als die van de mensen. Mijn vrouwtje had net als andere buren een briefje in de brievenbus gekregen, vol verbazing las zei dat aan mij voor.

Wat een ongelofelijk domme gefrustreerde mensen zijn dat riep ze, die dat schrijven, die zijn ziek. Nou dacht ik, de dierenarts heeft nog zitting, misschien kan die helpen, want ik begrijp er echt niets van.

Ik hou geïnteresseerd mijn kop scheef om net te doen als of ik het begrijp, maar dat is niet zo.  Ik begrijp er helemaal niks meer van, riep ze, O gelukkig, zei ook al niet. Onderweg als ik me dagelijkse behoeften doen, hoorde ik ook al, ik begrijp er helemaal niets meer van, wie doet dit nu, wie is zo ziek dat je met zoveel haat kan leven, das is toch niet gezond. Iedereen verdenkt elkaar hoorde ik, nou ik verdenk mijn flatvriendjes helemaal niet, als ik ze zie dan spelen we met elkaar en zijn blij, maar die mensen!!!!!!

Het vrouwtje zei tegen me, jammer dat honden niet kunnen lezen. Ik vond het niet jammer, het leven wordt er alleen maar naarder van, papier verscheuren is veel leuker.

In de middag gingen we weer het bekende rondje maken, kwam de lift uit, even blaffen want ik zag onze Abdoel. Ha, riep het vrouwtje Abdoel, ik moet je wat vragen, waar is de kaart die je van het bord hebt gehaald, heb ik niet gedaan riep hij, ik weet van niks, Wat, riep het vrouwtje er is toch echt gezegd, dat hij door jou er is afgehaald.

Nee hoor. Vrouwtje begreep er niks van, moperend liepen we de straat op, ik voelde dat het vrouwtje boos werd en hoorde haar mopperen, waarom jokken die mensen toch zo. Of zou het anders zijn, misschien hoor ik het nog wel eens.
Zelf kreeg ik ook een raar gevoel. We gingen vlug naar huis, want de knallen werden steeds heftiger, ik  kan daar niet tegen en wordt onrustig.  Vrouwtje verteld ieder jaar dat het net de Ethiopische oorlog lijkt waar in ze heet gezeten, haar blijheid zakt dan ook. Ik heb die avond wel lekker gegeten, een oliebol die de buurvrouw heeft gebakken. Beter als honden brokken.

Het laatste rondje wel vroeg omdat het heel erg knalde.

Toen we terug kwamen nog even de brievenbus gecontroleerd.

Gatverdamme, riep ze. Wat nou weer dacht ik, ik wil naar boven. Wat zat er in, twee kranten en een inlegkruisje, ze heeft het op de bank in de hal geworden, en boven zes keer haar handen gewassen. Op die kaart stond ook dat ze een vies oud wijf was, maar iemand die zo iets vies in haar brievenbus stopt is mogelijk nog viezer.

Oudejaarsavond, bleef ik onrustig, van Poes Tom had ik ook geen steun, die zat vol aanbidding naar zijn bord met eten te kijken.

Met al die toestand zat ik met het lawaai aan mijn kop nog eens te overdenken.

De wens van mij is wel dat de mensen die hier wonen, nu eindelijk eens net als de honden die in de flat wonen, lekker samen gaan spelen, als het niet goed is even grommen en uit blaffen, dan weer verder spelen.

Een honden leven is kort, maar een mensen leven is hier in de flat nog korter. Speel en eet met elkaar.

Kyra.

Op bezoek

Raad nou eens!!!!

Elke dag komen wij een Marokkaans jongetje tegen, die gaat aan de overkant naar school.

Vanmiddag kwam hij ineens een steegje uit rennen achter een boodschappen kar. Hij stond te dansen en te zingen, ik dacht, gunst hij is blij mij te zien, want hij is altijd erg vriendelijk tegen me.

Maar nee, dat was niet het geval. Hij ging mijn vrouwtje vertellen dat hij in een nieuw huis woont, dat hij zoooooooooooooooooooo blij is.

Of ze het wilde zien. Nou dat was prima. Ik liep blij mee, weer eens wat anders.

De deur ging open toen hij stond te roepen, moeder en tante kwamen naar buiten. Hij zei tegen zijn moeder, “kijk dat is nou die mevrouw”. OO, zei moeder  met een blij gezicht, die ken ik wel.  Maar ze keek angstig naar mij.

Ik stond haar een aan te kijken, en ineens herinnerde ik het mij, ze moest niets van mij weten, want dat mocht niet van hun geloof. Toen begreep ik er niets van, maar later heeft het vrouwtje mij het uitgeld, dat dieren in sommige landen onrein zijn. Wat is onrein???? Nou gewoon veel vieze poten vertelde het vrouwtje. Volgens mij wist ze het ook niet.

Het Jongetje vroeg aan zijn moeder of het vrouwtje het huis mocht zien en zijn kamer!!!!

Tuurlijk, mocht dat. Maar, ik mocht er niet in.

Het vrouwtje zei tegen de moeder van het jongetje, dan ik dan even buiten aan een paaltje moest blijven, dat kon wel, maar dat tante dan op moest letten, ze kon best ver van me afblijven zitten, maar ze moest wel opletten.

Dat ging tante doen. Ze gingen naar binnen, maar het duurde nogal lang vond ik zelf, en begon wat te blaffen. Het vrouwtje hoorde me wel vanuit het huis en riep dat ik stil moest zijn want ze kwam er aan. Maar ze kwam helemaal niet.

Ik keek van uit mijn paaltje naar binnen en zag haar staan te eten. Nou zeg, zij eten en ik niks, dat is niet eerlijk, dus dat melde ik even door hard te gaan blaffen.

Ja hoor dat hielp, ze kwam er aan, maar heel bestraffend sprak ze me toe, dat ze me echt niet vergat, ik kreeg een lekker stukje  Marokkaanse  koek. Dat smaakte niet verkeerd.

Ik zal het adres onthouden, want met mijn charme, zal ik deze dames over halen om eens mij te gaan aaien.

 

 

 

Kyra kijkt Beethoven

Van de week heerlijk naar de TV zitten kijken. Ik zie de verbaasde gezichten al, Kyra TV kijken, ja hoor, ik ben gek op dierenfilms.
Maar wat ik nu zag, niet te geloven!!!!!

Vrouwtje zei al dat Beethoven kwam. Nou dat zei me natuurlijk niks. Ze begon van alles uit teleggen maar ik begreep er niks van.
Iets van een grote hond in een familie, of zo, ik keek haar aan met een blik het zal wel, ik ga straks wel pitten op de bank.

Niks pitten, ik ben blijven kijken, wat die hond allemaal uit haalt!!!!  Ik ben lekker op mijn buik gaan liggen en zat helemaal in de film, als er weer wat gebeurde, dan veerde ik weer iets om hoog, ik begon ook vaak te brommen, als de hond weer alles over hoop haalde, want ik weet dat, dat niet mag.

Zijn baas vond hem wel leuk, maar vond het ook weer lastig, tis ook wel moeilijk hoor voor bazen als er zomaar een hond binnen komt lopen om dan hem te houden.

Vrouwtje vertelde (want het begin begreep ik niet) dat hij was ontvlucht uit een wagen samen met een ander hondje, een man had hem gestolen uit het asiel. Wie doet nou zo iets. Maar Beethoven was dus erg slim om te vluchten en zelf een huis te zoeken dat hij dacht hier ben ik veilig.Ik weet niet of ik dat zou kunnen. De kinderen in dat huis vonden het heel leuk dat Beethoven er was. Hij haalde een heleboel dingen over hoop speelde met de kinderen en zijn vrouwtje, de baas vond het maar zozo.
Totdat Beethoven wat kapot ging maken, zijn baas zette hem in de auto en bracht hem weg. Hij kwam in een hok te zitten. Ik ging van spanning nu recht op zitten en begon ook eens goed te brommen tegen de baas. Het was gek genoeg die zelfde man waar hij toen was weggelopen, dat was niet pluis, en dat wist Beethoven.

Thuis waren de kinderen en hun moeder erg boos en zijn hem gaan zoeken, gelukkig vonden ze hem. Beethoven hoorde het, rook het en heeft zijn hok open gemaakt toen alle hokken omgegooid zodat alle honden er uit konden, de spanning werd me teveel, ben van de bank gegaan en heel dicht bij de televisie gaan zitten, kon ik maar helpen!!!!!

Ik heb gegromd, geblaft, zo spannend was.

Toen Beethoven zijn baas weer had, zuchtte ik diep, gelukkig, ben weer lekker op de bank gaan zitten.

Wat een film!!!!!!!!!!!

Mandy's Memories 3

Naar Zee


De hele dag was ik alleen. Het vrouwtje was al vroeg naar haar werk
gegaan. Zonde hoor, het was heel warm weer en ik had best zin om in
de tuin te gaan zitten samen met poes Alma. Zij komt ook altijd heel
vroeg haar mandje uit. Poes Tia niet, die hoor je de hele nacht
spoken. Tegen de ochtend nadat ze haar eten geserveerd heeft
gekregen gaat ze slapen. Dan zie je haar de hele dag niet meer. Het
is een zeer gereserveerd beest.
Poes Alma is heel anders, die is pittig, wel al op leeftijd, maar goed
bij de tijd. Ze loopt een beetje raar en haar kop staat ook scheef
maar dat komt om dat zij ziek is geweest. Desondanks kan je goed
met haar spelen. Als je heerlijk in de vroege ochtend zon zit, hoor je
de vogels heel mooi fluiten, je voelt je dan zo warm en gelukkig
worden van binnen.
Onze buurvrouw is ook altijd vroeg wakker. Meestal is ze dan ook in
de tuin met haar hondje (kim). Altijd komt ze mij even goedemorgen
gedag zeggen, mocht ze het vergeten dan roep ik haar. De dag ging
voorbij met doezelen en slapen, wat kan je anders doen met die
warmte. Gelukkig is morgen het vrouwtje niet naar haar werk, dan
kunnen wij weer van die heerlijke ochtend rust genieten.
Drie uur was het. Hoera! De sleutel in het slot. Ze is weer thuis.
Meten even naar buiten," Niet zo ver hoor" zei het vrouwtje want
het is veel te heet en het is niet goed om lang in die erge warmte te
lopen. Even mopperende ik, de hele dag binnen en nu ook nog een klein
stukje, maar toen ik buiten kwam begreep ik wat ze bedoelde. Niet
te harde zo heet. M'n tong hing op de stoep al uit m'n bek van de
warmte, zo heet was het.
Vlug dan maar. Thuis gekomen, heerlijk in de tuin gezeten, thee
gedronken met een koekje (ik heb eigen koekjes).
Het was vijf uur toen de brievenbus klepperde. Het was Maud het
buurmeisje." Gaan jullie mee naar het strand" schreeuwde zij door de

brievenbus. " Dat is oké" zei het vrouwtje, wanneer gaan jullie weg?
Nu meteen, pappa komt eraan. "Goed we komen" riep ze terug.
Wauw! Naar het strand, dacht ik. Is dat niet dat grote water met
een heleboel zand? Vroeg ik mij af. Op m'n wenken werd ik bediend
en kreeg meteen antwoord. "Leuk hé mandy", kan je het je nog
herinneren. We zijn ook nog naar het strand geweest met hond Kees.
Heb ik het toch goed onthouden wat strand en zee was. De buurman
was inmiddels gearriveerd. Even zijn kantoor kloffie uit, korte broek
aan en weg. Eten deden we onderweg, in de Mac Drive. Niet dat er
iets voor mij bij zal zijn. Honden mogen namelijk de BIG MAC en
hamburger bij Mac Donald niet hebben. tAaar er zal beslist wel iets
stiekem in mijn bek worden gestopt door Yanhte en Maud. We gaan
dit opeten in de auto. Na een aantal kilometers te hebben gereden,
was daar Mac Donald.
Wie moet wat! De bestelling werd opgegeven door een zwart gat met
een gaasje er voor waar een stem uit kan. We moesten even door
rijden betalen bij het ene gat en uit een ander gat uit de muur kwam
het eten. Burgers, patat, melk en ander soort eten wat ik niet ken. I k
het goed gedacht, even later een patatje van de buurman, stukje
vlees van de buurvrouw en van de kinderen kreeg ik ook patatten.
Lekker hoor! Nog weer even verder rijden, en ja hoor we waren bij de
zee.
Met alle goede wil van de wereld zag ik de zee nog niet. Nog even een
stukje lopen mandy en dan zie je de zee vanzelf, en ja hoor daar was
het water. En een heleboel zand ervoor.
Het is wel overweldigend hoor zoveel zand. Eerst moest ik het even
rustig in mij opnemen. De kinderen deden hun schoen uit en renden
meteen het water in. Rustig hoor mandy je hoeft niet meteen de zee
in te rennen zei het vrouwtje. Kijk eest maar even de kat uit de
boom. Die uitdrukking begreep ik niet, maar ik kan het altijd later
vragen wat dat betekent. Na wat heen en weer gedrenteld te hebben,
keek het vrouwtje me vragend aan, ga je mee?

Een twee drie daar gingen we. Niet zo erg ver in zee want ik wil nog
wel steeds grond onder mijn pootjes voelen. Honden kunnen altijd
zwemmen zonder dat ze les hebben gehad. Het was heerlijk, na zo' n
warme dag met je pootje in het water. Jammer dat we niet
dichterbij woonden dan konden we elke dag.
Er waren heel veel honden. Ook hele grote. Angstig bleef ik kijken
waar ze speelde. Dat zijn bloedhonden hoorde ik het vrouwtje zeggen
tegen de buurvrouw. Nou we moeten maar even uit de buurt blijven.
Er kon niets met mij gebeuren want er waren veel vertrouwde mensen
om mij heen. Maar toch ik vertrouwde het niet. Waarschijnlijk
hadden die grote honden gezien dat ik bang voor hen was. Ze rende
plotseling op mij af. Gillend van ellende riep ik om hulp. Meteen kwam
de buurvrouw en het bazinnetje van die grote honden aan rennen om
mij te helpen. Ze hielden niet meteen op hoor! Met veel geraas en
getier zijn ze opgehouden met vechten. Kapot was ik van de schrik.
I n de armen van de buurvrouw ben ik naar de handdoek gegaan waar
de buurman opzat. Het vrouwtje is nodig heel boos geworden op die
baas van die honden, het is toch geen manier als je niet te
vertrouwen bent om dan zomaar los te lopen op het strand of waar
dan ook!
In een schok toestand ben ik op de handdoek blijven zitten dicht
tegen de buurman aan geklemd. ^Aaar ik zat onder het zand en was
drijfnat, vreselijk gevoel was dat. Hij vond zo'n natte hond die in
paniek was helemaal niet prettig. I k raakte toen helemaal in de war.
Wat was dat nou? Troost zoekt bij een sterke man die voor mij op
kan komen en mij kan verdedigen! Omdat ik zo vies was moet hij me
niet? Door die ervaring ging ik helemaal bibberen. Huilen kon ik al
niet meer van de schrik. En nu dit ook nog! Radeloos van verdriet en
angst ben ik getroost door heet vrouwtje en de buurvrouw. Het was
wel duidelijk dat vrouwen meer verstand hebben van een dier in nood
als een man. Ondertussen kwam de baas van die grote hinden zijn
excuus aanbieden. Daar het ik wat aan, hij het beter op zijn honden
moeten letten. Langzaam verdween het bibberen, ik probeerde nog
Q

even bij de buurman te gaan zitten, maar het was geen succes. Die
grote honden gingen gauw weg. De ergste angst was verdwenen. I k
hoorde het vrouwtje zeggen, mandy moet straks toch nog even de
zee in. Waarom, dacht ik. Anders zou ik bang blijven. Gelijk hadden
ze wat die kans zit er dik in.
Tweemaal ben ik nog de zee in geweest. Toen ik met mijn pootje in de
zee stond voelde je zo de angst uit mijn lijf glijden. Vrouwtje het
gelijk, meteen weer de zee in. Steeds kwam ik er natuurlijk erg nat
en zanderig uit. Aldoor ben ik naar de buurman toe gegaan, en heeft
hem lekker ut zitten daggen. Veel zand in zijn schoenen, graven met
mijn voorpoten, lekker over zijn hoofd heen. Net goed. Ik moest toch
ergens heen met het zand, het hij mij maar moeten helpen! Zijn
gezicht stond op onweer. Eigenschuld!
De kinderen vermaakten zich uitstekend. Heel veel kuilen graven in
het zand, emmertjes water halen uit de zee. Vrouwtje heeft heerlijk
liggen rollen in het zand heen en terug ze werd er duizelig van, Maud
hielp haar om en om te rollen. Met haar kleine armpjes duwde ze in
vollekracht vooruit. Geinig hoor. Het werd tijd om naar huis te gaan.
Vol van indrukken, emoties gingen we huiswaarts. Mijn haren zaten
vol met zand en waren vies geworden van het zeewater. Zoutwater is
niet goed voor je haren, morgen maar goed onder de douche, zei het
vrouwtje. Nu dat zien we morgen wel weer. Nu slapen.

Mandy's Memories-2

Visite

I k wil me eerst even voorstellen ik ben Spike Pie.  Er gebeuren dingen in mijn leven die ik graag met iedereen zou willen delen. Zo ook vandaag. Het was een feest want mijn baas was weer thuis.

Altijd gaat hij elke ochtend naar zijn werk, maar deze week heeft hij vrij. Het gejacht en gehaast is er niet zo bij, het is zo van "relax man". De kinderen moeten wel naar school, komen thuis tussen de middag, dat is het gewone patroon van alle dag. Maar tot mijn schrik werd er een heleboel lawaai gemaakt. "Wat nou weer" dacht ik. De eettafel ging uit elkaar, poten er af, tafelblad er af, en alles tegen de muur gezet. Ik keek eens naar de tafel en had medelijden met dat ding, "je zal maar poten hebben en die worden er zo maar afgehaald". Ik keek stiekem naar mijn eigen onderdanen, keek naar de tafel, keek weer naar mijn eigen poten en zag tot mijn grote geluk dat in mijn poten geen schroeven zaten, "Gelukkig" dit kan niet bij honden. "De tafel wordt omgeruild" hoorde ik tussen de bedrijven door zeggen. Gelukkig maar want anders kunnen mijn vier bazen niet eten. Voor mij is dat geen probleem, ik eet uit een bak op de grond. Wel keek ik in het rond naar de ruimte die er was gekomen.

Dit was wel machtig. Dit werd zeker hartstikke leuk toen er gebeld werd, en mijn grote vriendin kwam binnen. Ze komt niet vaak, maar als ze komt is het dolle pret. Ze is kleiner dan ik, wit en zwarte kraal oogjes, en kan er heel lief maar ook heel bijdehand door kijken. Als ze binnen komt staat het hele huis op zijn kop. Druk dat ze is, je houdt het niet voor mogelijk. Maar vreselijk vriendelijk en een hele spontane uitstraling. Dat vind ik zo tof aan haar. Zelf ben ik wat ingetogen en afstandelijk.

Laat niet zo gauw blijken of ik iets of iemand nou leuk vind of niet, ik kijk eerst even de kat uit de boom. Misschien komt het omdat het een vrouwtje is. Ik zal er toch eens met mijn baas over praten, dat is in huis de enige mensen man, hij zal mij beslist wel raad kunnen geven.

Door de ruimte die er was gekomen in de kamer, dacht ik "lekker rollen bollen". Dit was een verkeerde inschatting van mij. Spelen en dol doen, dat wel. Maar wel zo dicht mogelijk bij haar vrouwtje. Ze is razend vlug, steeds pikte ze de bal van mij af. Als ik de bal een keer had, was ze razend jaloers, ze dolde dan zo, dat ik de bal zo vlug mogelijk losliet. Ze was me in het begin de baas dat geef ik ronduit toe. Dat stoorde me. Maar ergens in mijn hart vond ik het leuk. Iedereen ging boodschappen doen, de tafel werd geruild, er werd eten gehaald, en er moesten een kinderen naar school. Nou daar zat ik dan met haar. Het was toen helemaal geen bijdehand beest meer, janken de hele tij d om haar vrouwtje. Zo’n grote mond, maar niet zonder haar baasje kunnen, is eigenlijk heel slap. Spoedig kwam alles terug van weg geweest. De rollen waren daarna omgedraaid, toen was ik de baas. Dat geeft een grote kik. Ze ging weer weg, jammer. Ik weet nu al dat ik rest van de week, haar zal missen. Zou ik een beetje verliefd zijn? Maar het slijt naar mate de tijd voortgaat. Dat weet ik van de andere keren dat ze er was. Steeds komt ze weer even en gaat weer weg. Steeds weer dat zelfde gevoel. Steeds gaat het over, dat zal nu ook wel weer het geval zijn.

Als ik vannacht ga slapen ga ik nog een keer van haar dromen. En morgen weer een nieuwe dag.

http://tinekemons.blogspot.nl/ Video tutorials

Mandy 's memories-1

BALLEN

De hele dag moest ik ballen. Op een ochtend gingen we vroeg weg om familie van mijn vrouwtje op te halen. (Nicht Agnes en kinderen) "Niet verkeerd" dacht ik, een beetje afleiding konden we allebei wel gebruiken. We kwamen er aan 'He' dacht ik "hier ben ik ooit eens geweest, het waren toen leuke kinderen als die vandaag ook meegaan, zit ik goed". Ik kon het huis (ofschoon ik er maar een keer was geweest) meteen vinden. Gelukkig, ze gingen ook mee. Achter in de auto zaten we gezellig niet z'n drieën. Daar ik geen zit vlees heb, ben ik maar tussen de voor en achter bank heen en weer gelopen. We waren vlug weer bij mijn eigen huis. Eerst koffie met koek. Toen begon het, mag ik met de hond spelen?' Vroegen ze aan mijn vrouwtje. "Natuurlijk" zei ze. De ballen werden opgezocht. Die lagen her en der door het huis, want erg opruimmerig ben ik niet. Mooi weer was het, dus de tuin in. Ik was gewend dat de bal wordt gegooid en dan moest ik erachteraan. Dat spelletje werd maar even gespeeld. Ander Spelletje. Ik ben niet te beroerd om iets anders te leren, maar het werd toen wat pesterig. Net doen of de bal word gegooid, lachen als ik dan wegliep om de bal te zoeken. 'Mispoes' riepen ze met z'n allen.

Stomme kinderen' dacht ik. "Poes", weten ze dan niet eens het verschil tussen een hond en een poes? . Ach, om de lieve vrede te bewaren ben ik maar door gegaan, het vrouwtje gaf mij af en toe een knipoog, met andere woorden, doe maar want het is toch maar voor een paar uur dan gaan ze weer weg. De buur kinderen kwamen gelukkig, (Yanhte en Maud) die kennen mij goed, weten precies wat ik wil spelen en hoe. Maar onder invloed van deze andere kinderen, ging het mis. Het is mij wel meer opgevallen, dat als er anderen bij zijn, dat het dan ineens anders moet. Zeker om zich groot te houden, of zich niet te willen kennen. Hebben honden dat nou ook onder elkaar? Het is mij nog nooit opgevallen.

"Lummelen" dat is een leuk spelletje, riepen ze in koor. "Ha, Mandy is de lummel" Vooruit maar dacht ik. Van het ene kind naar het andere kind rennen, mijn kleine pootjes konden het haast niet meer aan. "Eerst even wat drinken" riepen ze en dan gaan we weer verder. Gelukkig, want wat water kon geen kwaad. Het grootste euvel van mij is dat ik geen nee kan zeggen. Steeds als ze weer wilde ballen dan ging ik weer. Misschien is een assertiviteitscursus iets voor mij in de toekomst. Maar van andere honden op straat die ik tegen kom, hoor ik dat als je zo' n cursus hebt gedaan, kan je wel nee zeggen en van je af bijten, maar dan zeggen de mensen op straat die hond is vals, ik weet niet of dat nou de goede weg is. Het geluk was voor mij dat mijn vrouwtje een goed idee kreeg. De kinderen laten knutselen! Anderhalf tot twee uur zijn ze met elkaar bezig geweest. Even bijkomen. Weetje, nu kon ik even terug pesten, als ze wat ze lieten vallen ging ik jatten, als ze het weer wilden pakken moesten ze mij mar achterna komen. Of ik maakte het kapot. Net goed!

De kinderen hun vader (neef Piet) kwam na z' n werk ook nog. Er werd eten gekookt, maar ik kon een hap door mijn keel krijgen. Het is stom van mij hoor, eigenlijk wil ik overal bij zijn. Wil alles weten en oren, dat maakt je zo nerveus. Ik wou dat ik zo was als de poezen, die gingen rustig eten. Maar misschien als ik wat ouder ben leer ik dat ook nog.

Na het eten: ja hoor, ballen. Vooruit dan maar weer, heen en weer rennen, mijn pootjes werden hoe langen hoe korter, ook werd mijn tempo iets trager. Yanhte, had een idee, een ijsje halen bij haar moeder thuis. Gelukkig alles ging naar het hoekhuis. Heerlijk tot rust komen op schoot bij neef Piet. Deze man moest ook tot rust komen want hij het de hele dag hard gewerkt, dat kwam dus goed uit. De rust was over toen alle kinderen weer binnen kwamen, met wilde verhalen van klein poezen van de buren. Hierna gin g iedereen vlug weg, wat een dag. Op schoot van het vrouwtje ben ik in slaap gevallen. In mijn dromen, ik bleef maar ballen. Gelukkig is het geen nachtmerrie geworden.

 

The Story teller

Vanmorgen ging ik met Kyra zoals altijd even weg. Gewoon weer de route als voorheen, De rommel van de gerenoveerde muren waren weg, je kon dus gewoon weer lopen. Tenminste dat dacht ik. Het pad was prima, Kyra was weer helemaal gelukkig, kon alles weer gaan doen in de struiken. Ze wilde toch even verder en daar het lijntje niet lang genoeg is en ze niet los mag vanwege de dreigende vuurwerk knallen, deed ik een stap naast het pad. Geen rekening gehouden dat het veel had geregend en zoals het weerbericht vertelde vannacht 30MM, stapte ik rustig in de aarde.

Dat had ik echt niet moeten doen, mijn been zakte zo vlug weg dat ik tot mijn lies in de modder kwam te zitten, mijn schoen voelde ik langzaam van mijn voet glijden. Dat was niet leuk, want schoenen zijn duur, dus ik heb veel moeite gedaan om hem aan mijn voet te houden met het gevolg dat ik verder weg zakte. Mijn been wil niet meer helemaal goed functioneren, dus kracht om me op te hijsen had ik niet. Goede raad was duur, geprobeerd mijn andere been erbij te trekken, maar helaas, ook die zakte erin. Ik heb geprobeerd me helmaal om te rollen, maar lukken deed dat niet, want toen lag ik er helemaal in op mijn buik.

Ondertussen was Kyra zo bijdehand om er bij te komen staan, ook die zag ik langzaam zakken tot dat ze halverwege in de modderzat, maar die was eruit met een ruk aan het touwtje.

Ik zag een klein takje hangen en hoopte dat ik me daar aan kon optrekken, maar helaas, het takje was te dun.

Wat nu, mijn op opgehesen en op handen en voeten naar het asfalt geblubberd. Daar aangekomen even gekeken waar iets was waar ik me goed aan op kon hijsen, maar helaas, geen dikke boom. Ik heb me verder het pad af begeven als dat ik op bedevaart was op mijn handen en knieën. Aan het einde van het pad, was de boom, na nog even gecontroleerd te hebben of de grond wel goed was, heb ik met opgehesen, een blik naar beneden geworpen wat het resultaat was van dit modderbad.

Gelukkig kwam ik geen bewoners tegen, en kon sluipend de lift in, maar een spoor liet ik wel na.

De wasmachine heeft veel werk gehad, de badcel een extra sop buurt, nadat ook Kyra was schoongespoeld.

Als troost was er koffie, en later de spierpijn.

Maar  ik heb een hele gezellige ochtend gehad.

 

Kyra collum

Hier kijk eens uit mijn ooghoeken wat mijn vrouwtje nu weer allemaal uitspookt.

Weer die camera, soms word ik er dol van, ik lig me echt te bedenken hoe ik me rustig moet houden om niet uit mijn slof te schieten.

Kyra en Sam weer eens lekker aan de rol

Ik had een week lang niet lekker gespeeld met Sam.

Erg lekker voelde ik me niet, maar dat is verleden tijd.

Morgen vertel ik jullie wat er allemaal aan de hand was.

Ik heb een lange tijd niets laten horen, dat kan wel eens voor komen.

Maar ik ga weer een beetje de draad oppakken.

Kyra ook dat heeft ze belooft.

Dit is een van mijn eerste creatie papier vouwen.