Visite
I k wil me eerst even voorstellen ik ben Spike Pie. Er gebeuren dingen in mijn leven die ik graag
met iedereen zou willen delen. Zo ook vandaag. Het was een feest want mijn baas
was weer thuis.
Altijd gaat hij elke ochtend naar zijn werk, maar deze week
heeft hij vrij. Het gejacht en gehaast is er niet zo bij, het is zo van
"relax man". De kinderen moeten wel naar school, komen thuis tussen
de middag, dat is het gewone patroon van alle dag. Maar tot mijn schrik werd er
een heleboel lawaai gemaakt. "Wat nou weer" dacht ik. De eettafel
ging uit elkaar, poten er af, tafelblad er af, en alles tegen de muur gezet. Ik
keek eens naar de tafel en had medelijden met dat ding, "je zal maar poten
hebben en die worden er zo maar afgehaald". Ik keek stiekem naar mijn
eigen onderdanen, keek naar de tafel, keek weer naar mijn eigen poten en zag
tot mijn grote geluk dat in mijn poten geen schroeven zaten,
"Gelukkig" dit kan niet bij honden. "De tafel wordt omgeruild"
hoorde ik tussen de bedrijven door zeggen. Gelukkig maar want anders kunnen
mijn vier bazen niet eten. Voor mij is dat geen probleem, ik eet uit een bak op
de grond. Wel keek ik in het rond naar de ruimte die er was gekomen.
Dit was wel machtig. Dit werd zeker hartstikke leuk toen er
gebeld werd, en mijn grote vriendin kwam binnen. Ze komt niet vaak, maar als ze
komt is het dolle pret. Ze is kleiner dan ik, wit en zwarte kraal oogjes, en
kan er heel lief maar ook heel bijdehand door kijken. Als ze binnen komt staat
het hele huis op zijn kop. Druk dat ze is, je houdt het niet voor mogelijk.
Maar vreselijk vriendelijk en een hele spontane uitstraling. Dat vind ik zo tof
aan haar. Zelf ben ik wat ingetogen en afstandelijk.
Laat niet zo gauw blijken of ik iets of iemand nou leuk vind
of niet, ik kijk eerst even de kat uit de boom. Misschien komt het omdat het
een vrouwtje is. Ik zal er toch eens met mijn baas over praten, dat is in huis
de enige mensen man, hij zal mij beslist wel raad kunnen geven.
Door de ruimte die er was gekomen in de kamer, dacht ik
"lekker rollen bollen". Dit was een verkeerde inschatting van mij.
Spelen en dol doen, dat wel. Maar wel zo dicht mogelijk bij haar vrouwtje. Ze
is razend vlug, steeds pikte ze de bal van mij af. Als ik de bal een keer had,
was ze razend jaloers, ze dolde dan zo, dat ik de bal zo vlug mogelijk losliet.
Ze was me in het begin de baas dat geef ik ronduit toe. Dat stoorde me. Maar
ergens in mijn hart vond ik het leuk. Iedereen ging boodschappen doen, de tafel
werd geruild, er werd eten gehaald, en er moesten een kinderen naar school. Nou
daar zat ik dan met haar. Het was toen helemaal geen bijdehand beest meer,
janken de hele tij d om haar vrouwtje. Zo’n grote mond, maar niet zonder haar
baasje kunnen, is eigenlijk heel slap. Spoedig kwam alles terug van weg
geweest. De rollen waren daarna omgedraaid, toen was ik de baas. Dat geeft een
grote kik. Ze ging weer weg, jammer. Ik weet nu al dat ik rest van de week,
haar zal missen. Zou ik een beetje verliefd zijn? Maar het slijt naar mate de
tijd voortgaat. Dat weet ik van de andere keren dat ze er was. Steeds komt ze
weer even en gaat weer weg. Steeds weer dat zelfde gevoel. Steeds gaat het
over, dat zal nu ook wel weer het geval zijn.
Als ik vannacht ga slapen ga ik nog een keer van haar
dromen. En morgen weer een nieuwe dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten