BALLEN
De hele dag moest ik ballen. Op een ochtend gingen we vroeg
weg om familie van mijn vrouwtje op te halen. (Nicht Agnes en kinderen)
"Niet verkeerd" dacht ik, een beetje afleiding konden we allebei wel
gebruiken. We kwamen er aan 'He' dacht ik "hier ben ik ooit eens geweest,
het waren toen leuke kinderen als die vandaag ook meegaan, zit ik goed".
Ik kon het huis (ofschoon ik er maar een keer was geweest) meteen vinden.
Gelukkig, ze gingen ook mee. Achter in de auto zaten we gezellig niet z'n
drieën. Daar ik geen zit vlees heb, ben ik maar tussen de voor en achter bank
heen en weer gelopen. We waren vlug weer bij mijn eigen huis. Eerst koffie met
koek. Toen begon het, mag ik met de hond spelen?' Vroegen ze aan mijn vrouwtje.
"Natuurlijk" zei ze. De ballen werden opgezocht. Die lagen her en der
door het huis, want erg opruimmerig ben ik niet. Mooi weer was het, dus de tuin
in. Ik was gewend dat de bal wordt gegooid en dan moest ik erachteraan. Dat
spelletje werd maar even gespeeld. Ander Spelletje. Ik ben niet te beroerd om
iets anders te leren, maar het werd toen wat pesterig. Net doen of de bal word
gegooid, lachen als ik dan wegliep om de bal te zoeken. 'Mispoes' riepen ze met
z'n allen.
Stomme kinderen' dacht ik. "Poes", weten ze dan
niet eens het verschil tussen een hond en een poes? . Ach, om de lieve vrede te
bewaren ben ik maar door gegaan, het vrouwtje gaf mij af en toe een knipoog,
met andere woorden, doe maar want het is toch maar voor een paar uur dan gaan
ze weer weg. De buur kinderen kwamen gelukkig, (Yanhte en Maud) die kennen mij
goed, weten precies wat ik wil spelen en hoe. Maar onder invloed van deze
andere kinderen, ging het mis. Het is mij wel meer opgevallen, dat als er
anderen bij zijn, dat het dan ineens anders moet. Zeker om zich groot te
houden, of zich niet te willen kennen. Hebben honden dat nou ook onder elkaar?
Het is mij nog nooit opgevallen.
"Lummelen" dat is een leuk spelletje, riepen ze in
koor. "Ha, Mandy is de lummel" Vooruit maar dacht ik. Van het ene
kind naar het andere kind rennen, mijn kleine pootjes konden het haast niet
meer aan. "Eerst even wat drinken" riepen ze en dan gaan we weer
verder. Gelukkig, want wat water kon geen kwaad. Het grootste euvel van mij is
dat ik geen nee kan zeggen. Steeds als ze weer wilde ballen dan ging ik weer.
Misschien is een assertiviteitscursus iets voor mij in de toekomst. Maar van
andere honden op straat die ik tegen kom, hoor ik dat als je zo' n cursus hebt
gedaan, kan je wel nee zeggen en van je af bijten, maar dan zeggen de mensen op
straat die hond is vals, ik weet niet of dat nou de goede weg is. Het geluk was
voor mij dat mijn vrouwtje een goed idee kreeg. De kinderen laten knutselen!
Anderhalf tot twee uur zijn ze met elkaar bezig geweest. Even bijkomen. Weetje,
nu kon ik even terug pesten, als ze wat ze lieten vallen ging ik jatten, als ze
het weer wilden pakken moesten ze mij mar achterna komen. Of ik maakte het
kapot. Net goed!
De kinderen hun vader (neef Piet) kwam na z' n werk ook nog.
Er werd eten gekookt, maar ik kon een hap door mijn keel krijgen. Het is stom
van mij hoor, eigenlijk wil ik overal bij zijn. Wil alles weten en oren, dat
maakt je zo nerveus. Ik wou dat ik zo was als de poezen, die gingen rustig
eten. Maar misschien als ik wat ouder ben leer ik dat ook nog.
Na het eten: ja hoor, ballen. Vooruit dan maar weer, heen en
weer rennen, mijn pootjes werden hoe langen hoe korter, ook werd mijn tempo
iets trager. Yanhte, had een idee, een ijsje halen bij haar moeder thuis.
Gelukkig alles ging naar het hoekhuis. Heerlijk tot rust komen op schoot bij
neef Piet. Deze man moest ook tot rust komen want hij het de hele dag hard
gewerkt, dat kwam dus goed uit. De rust was over toen alle kinderen weer binnen
kwamen, met wilde verhalen van klein poezen van de buren. Hierna gin g iedereen
vlug weg, wat een dag. Op schoot van het vrouwtje ben ik in slaap gevallen. In
mijn dromen, ik bleef maar ballen. Gelukkig is het geen nachtmerrie geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten