Voor dat ik mijn belevenissen van de trip naar Dokkum vertel, eerst even dit.
Tot mijn grote verdriet moet ik hier mee voorlopig lopen, ik schaam me dood. Het is nog van mijn overleden zusje, maar die wou hem niet aan, ik moet. Vorige week begon ik wat achter adem te komen en mijn vrouwtje kreeg er een hartverzakking ervan." Nee toch niet weer" hoorde ik haar roepen. Ik kreeg het zelfde als Mandy, hijgen als een post paard, zeker als ik te hard trok.
Meteen het tuigje pakken en dat doe ik om" hoorde ik roepen. Ja hoor dit kwam uit de kast.
Wat een kleuren passen helemaal niet bij mijn jas. "moet even hoor"zei ze kijken of het helpt en anders weer even naar de dokter.
Ik denk dat ik maar doe alsof het helpt, want dan moet ik er weer heen, zeker weer zo'n prik in mijn lijf, kijk wel mooi uit.
Ik meld wel als ik een ander kleurtje ga dragen, want hier krijg ik een nachtmerrie van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten